Παράλληλη έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Φρατζολά και γλυπτικής του Απόστολου Φανακίδη.Ο Νίκος Φρατζολάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Αποφοίτησε με άριστα από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1982-1987) στη ζωγραφική και πήρε υποτροφία στη σκηνογραφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως στη συλλογή έργων τέχνης της CITIBANK PRIVATE BANK του Λονδίνου, στην EUROBANK, στο Μουσείο Βορρέ, στο Σπίτι του Ηθοποιού, στη «LIA TORNARITIS ART» στην Κύπρο κ.α.
Έχει επιμεληθεί τα σκηνικά και κοστούμια για τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Επίσης ασχολείται με την εικονογράφηση βιβλίων.
Τιμήθηκε με το Πανευρωπαϊκό Βραβείο «LEONARDO DA VINCI» του Ροταριανού Ομίλου, από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο (Ιούνιος 2000).
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ο Απόστολος Φανακίδης γεννήθηκε στα Βρύσικα Έβρου στις 15 Μαΐου 1945. με τα γεγονότα του Εμφύλιου Πολέμου βρέθηκε στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας.
Η αρχιτεκτονική της πόλης με γοτθικούς ρυθμούς, στολισμούς, πάρκα, γλυπτά σε πλατείες και δρόμους και προπαντός πολύχρωμα φώτα προκαλούσαν την παιδική μου φαντασία. Αυτά τα πολύχρωμα φώτα, κόκκινα, μπλε, κίτρινα, πράσινα και ροζ, μεταξύ άλλων, έχουν τυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη του και τον συνοδεύουν μέχρι και σήμερα.
Μια άλλη ανάμνηση που διατηρεί, από την εποχή εκείνη, είναι η ακόλουθη: το σχολείο του βρισκόταν σε μια εσωτερική αυλή η οποία στα μάτια του φανταζόταν τεράστια. Στο βάθος της αυλής υπήρχε ένας χώρος όπου ένας γοητευτικός κύριος δημιουργούσε περίεργες λευκές μορφές, στις οποίες έδινε διαφορετικά σχήματα. Στα διαλείμματα των μαθημάτων του πήγαινε στο βάθος της αυλής και χάζευε τον κύριο αυτό να προσθέτει κάτι άσπρο επάνω στις μορφές και μετά να ξύνει και να αφαιρεί. Μετά από χρόνια έμαθε ότι ήταν ο Μέμος Μακρής.
Το 1957, μετά τα δραματικά γεγονότα του 1956 στη Βουδαπέστη, έφυγε από την Ουγγαρία και εγκαταστάθηκε στη Σόφια. Εκεί τελείωσε το γυμνάσιο και συνέχισα στο Λύκειο Καλών Τεχνών από το 1962 έως το 1966. Στη συνέχεια φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο Τμήμα Μνημειακής Γλυπτικής από το 1967 έως το 1972.
Το 1975-6 δημιουργεί σε πλατεία της Σόφιας το πρώτο αφηρημένο μοντέρνο που στήθηκε εκεί από ανοξείδωτο ατσάλι διαστάσεων 8 Χ 1,50 Χ 3 μ. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1978. Προσπαθεί να απαλλαγεί από την ακαδημαϊκή σπουδή. Το αστικό φως, ο καταγάλανος ουρανός του δίδαξαν να βλέπει διαφορετικά τη φόρμα, την ανάγκη της αφαίρεσης και της λιτότητας. Το 1979 λαμβάνει μέρος στην πρώτη ομαδική έκθεση στην Ελλάδα με το Σύλλογο Γλυπτών στον κήπο μπροστά από το ωδείο Αθηνών.
Την ίδια εποχή λαμβάνει μέρος σε καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς για γλυπτά σε δημόσιους χώρους. Πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει ότι το γλυπτό στο δημόσιο χώρο επικοινωνεί άμεσα με το κοινό, προβάλλεται και έχει παιδευτικό χαρακτήρα.
Το 1981 εκπροσωπεί την Ελλάδα στη biennale της Βουδαπέστης, όπου παίρνει το βραβείο σε μια πόλη πολύ σημαντική για εμένα.
Το 1988 λαμβάνει μέρος με την γκαλερί Α. Δ. στη Foire SAGA(FLAC EDITION) στο Grand Palais στο9 Παρίσι και το 1998 στη μόνιμη υπαίθρια διεθνή έκθεση γλυπτικής στο Σικάγο.
Το 1999 συμμετείχε σε ευρωπαϊκή συνάντηση γλυπτών στην Ολλανδία με θέμα «Θάλασσα από ατσάλι», όπου δημιούργησε και ολοκλήρωσε έργο από ανοξείδωτο ατσάλι διαστάσεων 8 Χ 6 Χ 3 μ. είναι ένα ανάλαφρο έργο και συνάμα κινητικό, καθώς φυσάει ο άνεμος, τα ελάσματα κινούνται δημιουργώντας ελαφριούς κυματισμούς που παράγουν μουσική από απαλούς ήχους. Το έργο στην είσοδο της έκθεσης με το χαρακτηριστικό ροζ χρώμα ανακαλεί τις μνήμες που τον συνοδεύουν και θα τον συνοδεύουν στο μέλλον.
Το 1988 το Υπουργείο Πολιτισμού προκηρύσσει Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό διαγωνισμό για τη δημιουργία μνημείου για τους 200 εκτελεσθέντες πατριώτες στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Έλαβε μέρος στο διαγωνισμό και πήρε το Α΄ Βραβείο για την ανάθεση και την εκτέλεση του έργου. Μετά από πολλές γραφειοκρατικές περιπέτειες το έργο ολοκληρώθηκε στο Σκοπευτήριο το 2005, το ίδιο έτος έγιναν και τα αποκαλυπτήρια.
Το έργο αυτό το θεωρεί σταθμό στην πορεία του. Είναι μια πρόταση κατά πολύ διαφορετική, από αυτά που βλέπουμε σε δημόσιους χώρος και πλατείες. Είναι μια σύγχρονη εικαστική πρόταση. Αξιοποίησα στοιχεία τεχνολογίας όπως οι οπτικές ίνες, που φωτίζουν το νερό με κόκκινο χρώμα παραπέμποντάς μας στο αίμα που αισθητικά και αρμονικά συνδυάζει παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Παραλληλίζει τη ζωή όπως τη μοίρα ενός ποταμού. Από την καθαρή και δροσερή πηγή ακολουθεί μια μοναχική διαδρομή με πολλές διακυμάνσεις και εμπόδια έως το τέλος της Οδύσσειας.
Αυτή η αρμονική αδιάκοπη ροή ενός ποταμού είναι για τον ίδιο η γλυπτική του.