Μέσα από την ενότητα αυτή επιχειρώ να πραγματευτώ καταστάσεις του ετεροκαθορισμένου μοντέλου της γυναικείας ταυτότητας, με κορυφαίο σύμβολο το νυφικό.Χρησιμοποιώ το ένδυμα που γίνεται μεταμφίεση, προσωπείο, ρόλος και που αποτελεί την σκηνοθετική λειτουργία του φορέματος, την αυλαία που δημιουργεί διάλογο με την ψυχική σκηνή. Μια επιστροφή στην αρχέγονη σκηνή.
Με το νυφικό ως κορυφαίο σύμβολο υπαρξιακής καταξίωσης, οι ηρωίδες μου εμφανίζονται σαν ζωντανά αγάλματα με ενδύματα που παγιδεύουν, που σαγηνεύουν-σαν ειδώλια γονιμότητας-φορώντας το τέχνημα που στολίζει το τέχνημα που είναι οι ίδιες.
Αναδύονται ως μυθολογικά σπαράγματα έως και αντικείμενα ψυχανάλυσης. Μνημειακές σε αντίθεση με το πεπερασμένο και φθαρτό και ταυτόχρονα ως βιομηχανικά προϊόντα κούκλες του glamour αιχμαλωτισμένες στην κοσμική τους λάμψη, χωρίς χώρο για το πνευματικό. Εξόριστες.
Σε διαλεκτική σχέση με αρχετυπικές μορφές-κρύπτες του φυτικού και ζωικού βασιλείου καθώς και με κάποια βιομηχανικά στοιχεία δημιουργούν ανατροπή του αυτονόητου και δεδομένου σε ανοιχτό διάλογο με τον οικείο-ανοίκειο κόσμο και με ατμόσφαιρα αινιγματική, σουρεαλιστική.
Σε ορισμένες περιπτώσεις δραπετεύουν από την εξορία των ρόλων και γίνονται αυτές καθαυτές μία Sacra Conversazione.
Ελένη Παυλοπούλου
“Η πρόσφατη δουλειά της Ελένης Παυλοπούλου χαρακτηρίζεται από την ολική επαναφορά της αλληγορικής αναπαράστασης. Κεντρικός θεματικός άξονας η γυναίκα, με το περίβλημα συγκεκριμένων κοινωνικών ρόλων. Προηγήθηκε μία μακρά περίοδος αφιερωμένη σε μελέτες δομής, σύνθεσης και χρώματος που ανέπτυξε σε συνάρτηση με τα Αρχέτυπα Τοπία και την Κιβωτό, και μία σειρά ζωγραφικών επίσης έργων στα οποία πρωταγωνιστούν ομαδικά πορτρέτα Μεταναστών. Ακόμα και στα έργα από τα οποία απουσιάζει εμφανώς η ανθρώπινη μορφή, τα σύμβολα που επιλέγει η καλλιτέχνης, όπως η κιβωτός, τα λουλούδια και τα άλογα, υπαινίσσονται πολύπλοκες ψυχικές διεργασίες με στόχο τη διερεύνηση του ασυνείδητου”
Συραγώ Τσιάρα
Ιστορικός Τέχνης
Διευθύντρια Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσ/νίκης
